NantamawMaeNu

 #NantamawMaeNu or the last drop of water that did not hold back my tears

 **************

 When Mae Nu was mentioned, the country had three descendants who fought the country (the first Anglo-Burmese conqueror, Mae Nu, and his daughter, Sin Phyu Mashin, who killed more than 40 sons of King Mindon for the royal power, who married King Thibaw to his daughter, Suphora Latt, and disobeyed his granddaughter Lattipaw). They are also known as celebrities and you can imagine Mae Nu Brick School in Inwa.

 Yes, Mae Nu is the mastermind of the Maha Aung Myay Commonwealth Mae Nu Brick Temple. Intimacy, selfishness and fearlessness. Her lack of judgment and perseverance brought her to the forefront.

 

 Nan Mae Mae Nu was born on June 18, 1773 in Inwa to U Hlawt and Daw Nge, graduates of Thiha Kyaw Swar Prison, a native of Falakone village (Flangon) village.

 He has two siblings and the other is Maung O. Although Mae Nu is an ordinary person who is not of royal descent, she has experienced two great miracles in her life.

 When Mae Nu was young, she and her parents slept at home on the street from village to village. In the morning, while Mae Nu was in charge of cooking, a large mushroom appeared on the place where Mae Nu was cooking, which was considered by the adults to be a miracle.

 A 12-year-old girl, Mae Nu, took a bath at the river port and was picked up by a falcon and placed on the roof of the Queen Jasper Hill in Amarapura Palace.

 Bo Daw Pagoda made a big mistake by calling the main character to create a scandal when he found the owner of Longyi and appointed Mae Nu as a maiden of the Southern Kingdom.

 In the Konbaung dynasty, Bo Daw Pagoda, the longest reigning monarch, ruled for 37 years, entrusting Sagaing King Bagyidaw with his son Thayawaddy Prince II and Bagyidaw's son Sakya Lay III.

 Ba Gyidaw is still the head of the house and the queen is the head of the elephant. The White Elephant died in October 1812, one week after the birth of the Prince of the Sky.

  Although Mae Nu is not a very beautiful person, Paktika's appearance is loyal. Her demeanor, her demeanor, her demeanor, her demeanor were so great that the courtiers could imitate her.

 It is popular with men, including the head of the household.

 In the Amarapura court, Ba Gyi Taw was warned that this man wanted to marry Mahasi Mahathwe rather than Mae Nu.

 Mae Nu defended Ba Gyidaw by saying, "Man is the root of love and the rooster is the root." After Bo Daw Pagoda, Ba Gyidaw ascended the throne on June 5, 1819 and moved the capital from Amarapura to Innwa (1823).

 Ba Gyitaw was calm and loved Mae Nu very much, so he became the queen of Agga Mahe Thi Taung Nyar San.

 Mae Nu was a brilliant man who manipulated not only the affairs of the entire PPP court but also the political affairs at will.

 In the palace, too, no one was afraid of Maeno, who became the queen consort and feared only by the sword. Although the former king and queen did not sit together on the throne, the Chinese ambassadors were surprised that Mae Nu broke the tradition and sat down together.

 In 1819, Meno allowed her brother-in-law to take over Slin and consolidate her power in the palace.

 In addition, Maung O was conferred the title of King of the Monks, and Ba Gyidaw registered him as a top prince in honor of his brother-in-law. In addition to being allowed to attend parliament, Maung O was left deafened by the eight golden umbrellas.

 In ancient times, the status of princes was often divided by the number of umbrellas. Brother Thayawaddy had only ten umbrellas, and his brother-in-law, Maung O, was slightly inferior to his brother-in-law.

 Overnight, as Maung O grew in power, he overthrew the Konbaung generation and plotted to become king himself.

 As a result, three rival factions emerged.

 (1) Maung O and Mae Nu, a group with political power

 (2) Among their great rivals was King Thayawaddy, who had the right to succeed to the throne after King Bagyidaw. He is very talented and has a lot of followers.

 (3) Prince Nyaungyan, also known as Prince Sakya, was born with the glorious signs of the cosmic kings, such as the meteor shower, the snails and moles on his hands. Diameter And it came to pass after seven days, that his mother died, and his seven brethren; He was very handsome, and the courtiers, As he is the only son of Ba Gyi Daw, who is very much loved by the people, it can be seen from the thought that Ba Gyi Daw wants to succeed to the throne.

  So Maung O listened to the prince and postponed the matter of handing over the things in front of the house.

 Even at the age of 20, he did not hand over political power to the prince. Mae Nu and Maung O were not allowed to see Naung Taw for 18 years during the reign of Ba Gyidaw and Mae Nu.

 There was a person who was afraid of Mae Nu at that time, that person was Sayadaw U Baw. In 1822, Ba Gyitaw and his queen Mae Nu spent more than five years building the temple, and in 1827 it was donated to Nyaung Kan Sayadaw U Po under the title Maha Aung Myay Bon San.

 A year later, after the death of Sayadaw U Po, it was donated again to the Second Nyaung Kan Sayadaw U Baw.

  The brick school is 192 feet long. It is 112 feet wide and 94 feet high and cost 300,000 kyats to build. It collapsed in an earthquake in 1838 and was rebuilt in 1872 by Princess Sin Phyu Mashin, the daughter of Queen Mae Nu.

 The school was built of bricks and mortar. It is known as Mae Nu Brick Temple because it was built by Queen Mae Nu with plaster. Architectural works by scholars; Florists and floral artefacts; It is a magnificent temple with its wooden doors, which create 'sounds'.

  The Manipur duke did not attend the anointing ceremony. He fled to British territory to teach the Manipur emperor a lesson, and the British declared war on him in 1824 after a border dispute with the British.

 General Mahabandula encamped in Rakhine and defeated the British at Myawaddy King U Sa Ka Pan Wah. Even the British governor was apprehensive as Burmese troops reached Bengal.

 If Bandula had invaded Chittagong and put pressure on the British, the British would have been defeated. Realizing the situation, the British turned to Rangoon and resorted to counter-attack tactics.

 At that time, a high-ranking prince like Thayawaddy went down to Rangoon and expressed his desire to defend the people and British warships he had gathered to defend himself.

 Ba Gyitaw agreed and wanted to be sent as soon as possible, but it was disappointing that rival Slin Prince Maung O and his nobles objected to the overthrow of Prince Thayawaddy if they were armed and released, preferring to seek power rather than national uprising.

 Ba Gyidaw thought that the shadow was the enemy and finally waited until Mahabandula returned. So it took five months to wait for Bandula to return from Rakhine, and at that time the British had a strong presence around Shwedagon Pagoda.

 King Thayawaddy's troops marched to Rangoon and stationed at Kyaikkalo. The British besieged Thayawaddy's army but did not win. Prince Thayawaddy was aware of the situation and called for an early ceasefire. Mae Nu did not accept and only went to war.

 As Bandula fell in Danubyu, British troops reached a village of Yantapo, just 40 miles from Naypyidaw, where a peace treaty was signed.

 Most area The warlord fell. He had to pay 1 billion kyat in compensation, so he became very depressed and became depressed. Lacking money, Mae Nu broke into her belongings and paid the first installment of compensation.

 Unable to handle the administration, everything was left to Mae Nu and Prince Maung O of Slin. In addition to Thayawaddy, their brother and sister were accused by the people of being witches, and they also accused Thayawaddy of accepting thieves.

 Maung O was charged with robbery to clear Thayawaddy, his thorny bulwark, and surrounded Thayawaddy's house with 200 men. The people did not like Mae Nu and the power automatically shifted to Thayawaddy.

 Surrounded by Inwa in February 1837. Two months later, he succeeded in overthrowing King Bagyitaw Sagaing and imprisoned Maung Nu and his men.

 Everything changes overnight. The Mae Nu faction sent a letter to the British in revolt, asking the British to help them get everything they wanted, but the British did not reply to the king.

 King Thayawaddy was well-intentioned, but Maung O and his followers revolted and was imprisoned in Amarapura Prison in 1840. He was executed in May.

 Finally, on 12 May 1840, King Thayawaddy ordered Mayu to be executed and ordered to be submerged in water to prevent Mahasi Mahathwe from falling to the ground. Today is the last day for a lucky monk to give his favor to destiny.

 Mae Nu was eventually taken to Nyaung Kan Monastery (now east of the Great Monastery) after asking the mayor for permission to worship her abbot, U Bod.

 When he arrived at Mae Nu School, the abbot was reading. Mae Nu applied to the abbot for the last time, and Sayadaw U Bod briefly recited the Dhamma.

 “Minu. If he owed, he would pay. ” Mae Nu bowed and came back down the stairs. I dare to die. I'm dead, I'm happy, I have been worshiping the abbot for many years and have never spoken in my name.

 

  ဗုဒ္ဓတရားတော်ကို အတိုချုပ် သဘောပေါက်စေ သော သာဓကများ အနက် မယ်နု သည် ပဉ္စဝဂ္ဂီ တို့မှ အငယ်ဆုံး ရှင်အဿဇိ၏ “ယေဓမ္မာ”ဂါထာ ကို သတိရမိသည်။ ဘုရားရှင်၏ တရားဦး နာပြီး ရှင်အဿဇိ ရာဇဂြိုလ်ပြည် ရှင်သာရိပုတ္တရာနှင့်တွေ့၍ ရှင်သာရိပုတ္တရာ မှ သူ့အားမေးသည်မှာ.......

  ” ငါ့ရှင် ၊ သင် ၏ မျက်စိ တို့သည် ကြည်လင်ကုန်၏ ၊ အရေ အဆင်းလည်း သန့်ရှင်း စင်ကြယ်ကုန်၏ သင်သည် အဘယ်သူက ိုရည်၍ ရဟန်းပြုသနည်း ၊ အဘယ်သူက သင် ၏ ဆရာနည်း၊ အဘယ်သူ၏ တရားက ိုနှစ်သက် သနည်း”

 ရှင်အဿဇိတ က “ငါ့ရှင် ၊ ငါသည် အငယ် သည်သာတည်း ၊ အဘိဓမ္မာ ကို အကျယ်အားဖြင့် သင့် အားဟောကြား အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်။ အကျဉ်း အားဖြင့် သော်ကား အနက်ကို ငါဆိုအံ့ ဟုဆိုကာ ယေဓမ္မာဂါထာ ကို ဟောတော်မူ၏။ အဓိပ္ပါယ်ကား......

 “အကြင် တရားတို့သည် အကြောင်းလျှင် အမှန်ရှိကုန်၏ ။

 ထို အကြောင်း ကို မြတ်စွာဘုရားဟော၏ ။

 ထို အကြောင်းတရား တို့ ချုပ်ငြိမ်းရာလည်း ရှိ၏ ။

 ထို ချုပ်ခြင်း ကိုလည်း မြတ်စွာဘုရားဟော၏ ။

 ငါ၏ ဆရာ ရဟန်းကြီးသည် ဤသို့ အယူဝါဒ ရှိ၏ ”

 မယ်နုသည် ထိုဂ ါထာတော်က ိုချင့်ချိန်ပြီး သာယာဝတီမင်း အသက်ကို ရန်ရှာ ခဲ့၍ သူနှင့် ယှဉ်ပြိုင်ရာ သူ အနိူင်ရသည်။ ရန်ကို ရန်ချင်း တုံ့ပြန်ခြင်းက လမ်းဟောင်း ကိုသာ ပြန်ရောက်စေသည်။ 

 ဤ အကြောင်းတို့ ချုပ်ငြိမ်း ခြင်းကား ရန်ညိုးရန်စ တို့ကို သင်ပုန်းချေ၍ သူ့ အပေါ်တင်ခဲ့သော အကြွေး မြန်မြန် ဆပ်ကာ ကြွေးမြီ ကင်းရှင်းပြီး ငြိမ်းချမ်းသော ဘဝသစ်ကလေး တစ်ခု ထူထောင်နိုင်ရန် ဖြစ်ကြောင်း ကို နားလည်သွားခဲ့သည်။ 

 သတ္တဝါတိုင်း သူ့ထိုက် သူ့ကံ ဖြစ်သည် ဆိုလျှင် တနည်းအားဖြင့် ငါ့ထိုက် ငါ့ကံဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလော။ ဆရာတော် က တရားကား သူမ အတွက်တော့ အဖိုးတန်ဆုံး သေစရိတ်ပေးလိုက်ခြင်းဟု သဘောပေါက်သောကြောင့် မယ်န ုဝမ်းသာသွား ရှာသည် ။

 ထိုနေ့ နေ့လည်ပိုင်း တွင် မယ်နု သည် ဘကြီးတော်အား နောက်ဆုံး သွားရောက်ကန်တော့ နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။

  နှစ်ပေါင်းများစွာဘဝ ၊ အသက် ၊ ရာထူး စည်းစိမ် ၊ နိုင်ငံတော် အရာ အားလုံး သူပိုင်ဆိုင်နိုင် သမျှ ကိုပေး၍ ချစ်ခဲ့သော ကြင်ယာတော် ဘကြီးတော် ၏ ခြေတော် အစုံပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ မျက်ရည်စက် များစွာ ခြေ ဖမိုးတော်ပေါ် ကျလျက် လက်အုပ်ချီ ကန်တော့ရင်း အရောင် မှိန်မှိန် အဆောင်ရောင်မဲ့ သလွန်ထက်တွင် ထိုင်နေသော နန်းကျဘုရင် လင်တော်မောင်အား........

 နန်းမတော်မယ်နု ။ : “မောင်တော်ဘုရား နှမတော် ဒီကနေ့ ဘဝ ပြောင်းရတော့မှာဖြစ်လို့ မောင်တော် ဘုရား ကိုနောက်ဆုံး နှုတ်ဆက် ရှိခိုးကန်တော့ခဲ့ပါတယ်ဘုရား။ မောင်တော် မင်းတရား ရဲ့ ဘုန်းရိပ်ကို ခိုလှုံ စံစားခဲ့တဲ့ နှစ်ကာလများ အတွင်း နှမတော် ဘက်က ပြုမိမှား ခဲ့တဲ့ အပြစ် ရှိခဲ့ပါရင် ခွင့်လွှတ် သနားတော်မူပါဘုရား။”

 ဘကြီးတော်သည် သလွန်ပေါ်မှ နန်းမတော်မယ်နု ၏ ဆံ ကေသာ ကို လက်ဖြင့် အသာအယာ ထိထား သည်။ အရှုံးများစွာ ရှုံးပြီးနောက် အချစ်ဆုံးသူ ကိုသေကွဲ ခွဲ ဆုံးရှုံးရမည့် အချိန်တို့ ဆိုက်ရောက် လာပြီဖြစ် သဖြင့် စိတ်သောကမီး တို့ စိတ်နှလုံးကိုလောင်ကျွမ်း ကာ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး မမြင်နိုင်တော့အောင်ဝေ ဝါးသွား စေသည့် မျက်ရည်များ မျက်ဝန်းအိမ်၌ ပြည့်နေသည်။

  ဘကြီးတော် သည် မျက်ဝန်းများ မှိတ်ချလိုက်ရာ နန်းမတော်မယ်နု ၏ ဆံကေသာပေါ် မျက်ရည်များ စီး ကျလေတော့သည်။ ရင်၌ ဆို့နှင့်လွန်းလ ှသဖြင့် ရှိုက်၍ ငိုချလိုက်သည်။

 ဘကြီးတော် ။ : “နှမတော်ရယ် ၊ နှမတော် မှာ ခွင့်မလွှတ်စရာ ဘာအပြစ်မ ှမရှိခဲ့ပါဘူးကွယ်”

 ဘကြီးတော် ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ကား လေးစားစရာ ကောင်းလှ သလို ထို အတွက်နောင်တ တစ်စုံတရာ လည်း မရခဲ့ချေ။

 နန်းမတော်မယ်နု။ : “မောင်တော်ဘုရားရယ် ၊ နှမတော် ရဲ့ နောက်ဆုံး ဝင်သက် ၊ ထွက်သက်မရပ်သွားမှီ နှမတော်ရဲ့ဘဝ ကို အမြင့်ဆုံးမြှင့်တင်ပေးခဲ့တဲ့ မောင်တော် ဘုရားရဲ့ ကျေးဇူးအထွေထွေ အတွက် မောင်တော် ဘုရားရဲ့ ခြေတော်အစုံ ကို ဦးတိုက်ပြီး ကျေနပ်အောင် ကန်တော့ခွင့်ပြုပါဘုရား” ဟုခြေတော်အစုံအား မျက်နှာနဖူးဆံပင် တို့ဖြင့် ဦးတိုက်ကန်တော့နေစဉ် အဆောင်တော်တွင်း သမီးတော်ကလေး မယ်သဲ ဝင်လာသည်။

 သမီးတော်လေး၏ စိတ်တွင် မကောင်းမှု တစ်စုံတခု ကို ခံစားမိနေသဖြင့် မယ်တော်၏ ရင်ခွင်တွင်း ပြေး ဝင် ဖက်၍ငိုလေသည်။

 သမီးတော်လေး ။ : “မယ်မယ်ဘုရား၊ သမီးတော် ကလေးက ို ပစ်ထားပြီး ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ ဘုရား သမီးတော်လေး မှာ လွမ်းလို့သေရတော့မယ် ဘုရား”

 နန်းမတော်မယ်နု။ : “မယ်မယ်ဘုရား လည်း သမီးတော်လေးကို လွမ်းနေပါတယ်။ အခုလည်း မယ်မယ် ဘုရားလေ အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စ ရှိလို့ ဟိုး….. အဝေးကြီ း ကို ခရီးထွက်ဖို့ ရှိသေးတယ်။ သမီးတော်လေး ခမည်းတော်ဘုရားနဲ့ အတူ လိမ်လိမ် မာမာနေခဲ့နော် ၊ မယ်ဘုရား စကားကို နားထောင်ပါကွယ်။”

 သားအမိနှစ်ဦး ပါးချင်း အပ်ကာ ငိုရင်း............

 သမီးတော်လေး။ ။”ဟင့်အင်း ဒီ တစ်ခါတော့ သမီးတော်လေး ကို ပစ်ထားပြီး ဘယ်မ ှမသွားရတော့ဘူး မယ်မယ်ဘုရား နဲ့ လိုက်မှာပဲ ”

 ခမည်းတော်၊ မယ်တော်၊ သမီးတော်ကလေးတ ို့ မိသားစ ုအသိုက်အမြုံ ပိုကွဲပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ဆ ုံခွင့် ဟူသော မျှော်လင့်ချက် ကလေးပင်ဆုတ်ကိုင်ထားခွင့် ကင်းမဲ့ သွားသော ကြေကွဲဖွယ်ရာ ချော့သူ မရှိငိုပွဲကြီး ဖြစ်သည်။ 

 မင်းမှုထမ်း ၊ရံရွေတော် တို့ ထိုမြင်ကွင်းကို မကြည့်ရက်သဖြင့် တံခါးအကွယ် တွင် ကြိတ်ငိုကြသည်။ တာဝန်အရ အမရပူရမြို့ဝန် ပင် မျက်ရည်ကျမည်စိုးသဖြင့် အဝေးသို့ ထွက်သွားကာ မင်းမှုထမ်းတစ်ဦးကို တီးတိုးပြောသည်။ ထို မင်းမှုထမ်းသည် မယ်နုဆီရောက်လာ၍...

 မင်းမှုထမ်း။ : “မိဘုရားကြီး ထွက်ခွာဖို့ အချိန်ကျပါပြီလို့ မြို့ဝန်မင်း ကပြောပါတယ်၊ နေရာက ထပါတော့”

 နောက်ထပ်မင်းမှုထမ်း တို့သည် မယ်နုဆီ ဝင်လာပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်ကြသည်။

 

 သမီးတော်ကလေး။ : “မသွားရဘူး မယ်မယ် ဘုရား ဘယ်ကိုမှ မသွားရဘူး ၊သွားရင် သမီးတော်လေး လည်း လိုက်မှာပဲ ” ဟု တစာစာအော်ဟစ်နေရာ မယ်နု ၏ နားများ အတွင်း ပဲ့တင်ထပ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ဝေးသွားလေတော့သည်။

 ကြေးတိုက်မှ လာသော နွားလှည်းပေါ်တက်ကာ နောက်သို့ တစ်ချက်ပင်လှည့် မကြည့်တော့ချေ။ နေလုံးကြီး သည် ဝင်းလက်သော အလင်းရောင်တို့ကို လျှော့ချ၍ အနောက်ဘက်တောင်တန်းပေါ် နိမ့်ဆင်း သွားသည်။ မယ်နု ကို တင်လာသော လှည်းပတောင်းမြည်သံ ကို ကြားသော် အနီးရှိ ဘုန်းကြီးကျောင်းခွေး များ အူကြ သည်မှာ ကံကြမ္မာဆိုး အတွက် မြည်သံများ ဖြစ်နေသည်။

  တောင်သမန်အင်းရေပြင် အနီး သို့ရောက်သော် အာဏာ ပကွက်သား တို့သည် နန်းမတော် မယ်နု အား ခဲထည့် ထားသော ရွှေနားကွတ်ကတ္တီပါ အိတ်နီ တွင် ထည့်၍ ပိတ်ပြီး ရေပြင် သို့ ပြစ်ချလိုက် သည်။

  မြုပ်မမြုပ်သေချာအောင် ခဏစောင့်ကြည့်သည်။ တောင်သမန် အင်းရေပြင်ပေါ်တွင် ရေပွက် ကလေး တစ်ပွက် နှစ်ပွက် ထလာပြီး ရေပြင်မှာ ပြကတိ ပြန်ငြိမ်သွားပြီး လေပြေညင်းကလေး ရေပြင်ထက်မှ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်သွားသည်။ နန်းမတော် မယ်နု၏ နောက်ဆုံးထွက်သက် ရေပွက်ကလေး မဟုတ်ပါလော။

  ကုန်းဘောင်ခေတ်၏ မွန်းတည့်ချိန် ဘုန်းဩဇာ အပြည့်နှင့် ရွှေအိမ်နန်းကြငှန်း ထက်တွင် အမျိုးသမီးတို့အတွက် အထွတ်ထိပ်ဖြစ်သော အဂ္ဂမဟေသီ မိဖုရားခေါင်ရာထူးကို ရယူခဲ့သော်လည်း လူ့ဘဝ သည် မည်သည့် အရာမျှကြာရှည် မတည်မြဲဘဲ တစ်ခဏ အချိန်တွင်းသာ ရှိသည်ကို နန်းမတော် မယ်န ုက သူမ ၏နောက်ဆုံး ထွက်သက် ရေပွက်ကလေး အချိန်မျှဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အား သင်ခန်းစာ ပေးသွားခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော။

 

 သတ္တဝါ အပေါင်း ချမ်းသာကိုယ်စိတ်မြဲပါစေ

 သုခုမ အလင်းတန်းများ

 Ref:

 -နန်းမတော်မယ်နုရှာပုံတော်(တက္ကသိုလ်စိန်တင်)

 -ညိုမြ (ကုန်းဘောင်ရှာပုံတော်)

 -ကုန်းဘောင်ခေတ်စစ်တမ်း (မောင်သော်)

 -ဒဂုန်ခင်ခင်လေး(ရတနာပုံ၏ နိဒါန်းနှင့်နိဂုံး)